Od razu zaznaczam, że nie będzie to długi wpis. I to nie dlatego, żeby zachęcić was do jego przeczytania. Bardziej chciałem zwrócić uwagę na to, że nie znajdziecie tutaj kompletnego przewodnika po Gruzji. Kraju, w którym byłem dwa razy ale niestety zbyt krótko żeby uważać się, w jakimkolwiek stopniu, za specjalistę.

Pierwszy raz wybraliśmy się na Kaukaz w marcu 2015 roku. Zmotywowała nas do tego moja przyjaciółka Iwona, która wyjechała do Gruzji na wolontariat i planowała powoli wracać. A ja bardzo chciałem ją odwiedzić. Silna, dziewięcioosobowa ekipa, wysposażona jedynie w podręczne bagaże zapakowała się do WizzAir’a, a po trzech godzinach, późnym wieczorem, opuszczała już lotnisko w Kutaisi. To właśnie tam, na lotniskowym parkingu, mieliśmy pierwszy kontakt z gruzińską gościnnością. Kierowcy zamówionych przez nas taksówek po otworzeniu bagażników, do których planowaliśmy wrzucić nasze plecaki, wyjęli z nich butelki czaczy, czyli 50-60% odpowiednika włoskiej grappy, destylatu przefermentowanych wytłoków i pestek winogron, którym bardzo chętnie nas częstowali. Sympatycznie. Gorzej, że sami nie opuścili żadnej kolejki, po czym wsiedli za kierownicę i zawieźli nas do hostelu. Na kolejne oznaki sympatii nie musielismy czekać zbyt długo. Gdy przed snem postanowiliśmy jeszcze coś zjeść, w praktycznie pustej restauracji dosiadł się do nas mocno pijany Gruzin, który najpierw mówił do nas po gruzińsku, później po rosyjsku, a gdy widział, że i tak nic nie rozumiemy po prostu rzucał coś w przestrzeń polewając przy tym duże ilości czaczy. Następnie porwał do swojego stolika jednego z naszych, który ledwo uszedł z życiem. Niestety potężnego kaca nie udało się uniknąć. Samo Kutaisi nie zrobiło na nas jakiegoś niesamowitego wrażenia, chociaż spodziewałem się mocno turystycznego klimatu, a takiego nie uraczyliśmy tam w ogóle.

Kolejnego dnia wybraliśmy się na spacer do Katedry Bagrati, spotkaliśmy się z naszą panią przewodnik, po czym wsiedliśmy do pierwszej z marszrutek, która miała nas zabrać do Tbilisi. Co to była za jazda! Jakie emocje! Wyprzedzanie na trzeciego, na zakrętach, jazda pod prąd. Pamiętam, że poszedłem spać, żeby tego nie oglądać. W liczącej ponad milion mieszkańców stolicy tego prawie czteromilionowego państwa znajdującego się na pograniczu Europy i Azji, przechadzaliśmy się klimatycznymi uliczkami starego miasta, wjechaliśmy kolejką linową aby zobaczyć pomnik Matki Gruzji, a w końcu wybraliśmy się na ogromną, suto zakrapianą winem kolację, za którą zapłaciliśmy po 30 złotych od osoby. Było więc chaczapuri, khinkali, kilka wariacji na temat bakłażana oraz mnóstwo kolendry. Jednak gruzińska kuchnia zasługuje na oddzielny wpis, który mam zamiar popełnić. Kolejna, z serii tych sympatycznych, sytuacja miała miejsce w restauracji, którą odwiedziliśmy następnego dnia. Gdy weszliśmy po schodkach do piwnicy okazało się, że niestety nie ma szans żebyśmy się zmieścili. Gdy już mieliśmy wychodzić, zatrzymał nas właściciel, który zapytał się skąd jesteśmy. – Z Polszy – odpowiedzieliśmy. W jednej chwili wyrzucił swoich znajomych do sąsiedniej sali, posadził nas przy największym stole, na którym po chwili znalazło się mnóstwo khinkali. W tym czasie po francusku opowiadał, jakimi to Gruzini i Polacy są przyjaciółmi. Co by nie myśleć o prezydenturze Lecha Kaczyńskiego, w Gruzji jest on uwielbiany, a sympatia przelewa się na cały nasz naród.

 

Ze stolicy skierowaliśmy się pod Kazbek, jeden z gruzińskich pięciotysięczników. Spędziliśmy pół dnia w miejscowości Stepancminda, która dawniej nazywała się Kazbegi. Wybraliśmy się również na trekking do jednego z najpiękniejszych kościółków jakie widziałem – Cminda Sameba. Pamiętam, że gdy schodziliśmy już do miejscowości, mijaliśmy się z pasterzem, który krzyczał do nas – Ljublju Polaki. – Ljublju Gruziny – odpowiedziałem i padliśmy sobie w ramiona. Takie rzeczy tylko w Gruzji.

W drodze powrotnej odwiedziliśmy jeszcze dwie z okolicznych atrakcji Kutaisi – Monastyr Gelati, który mogę śmiało polecić oraz jaskinię Prometeusza, którą polecam mocno. Najzabawniejsza sytuacja czekała jednak na nas na sam koniec. Mając lot dopiero o 4:00 nad ranem, postanowiliśmy zamelinować się w jakiejś knajpie. Wybór padł na Pub Barca. Akurat puszczali tam wtedy mecz Gruzja – Niemcy. Nie muszę chyba mówić komu kibicowaliśmy. W międzyczasie wypiliśmy trochę wina, próbowaliśmy też dostać czaczę, której niestety nie było. Gdy jednak Gruzini zobaczyli, że kibicujemy ich drużynie dosiedli się do naszego stolika i padło pytanie skąd jesteśmy. No i się zaczęło. Szklanki wina lanego spod stołu, śpiewy, aż w końcu właściciel pubu, tłumaczący taksówkarzom, że mają na nas czekać, bo on musi się napić z Polakami czaczy, która w magiczny sposób jednak pojawia się na stołach. Tak oto wspominam Gruzję sprzed trzech lat.

W tym roku odwiedziliśmy Gruzję przy okazji wyprawy na Elbrus i Kazbek. Pod Cminda Sameba podjechaliśmy tym razem terenowym autem. Następnie spędziliśmy trzy dni wchodząc na nasz drugi pięciotysięcznik. Trzy dni, które pozostały nam po udanej wyprawie wykorzystaliśmy na regenerację oraz na odreagowanie po spożywaniu zbyt dużej ilości liofilizowanej żywności. Tbilisi zrobiło na mnie chyba jeszcze lepsze wrażenie niż ostatnio. To taka warszawska Praga na sterydach, więc jeśli lubicie ten klimat, to musicie odwiedzić to miasto koniecznie. Znajdziecie tu piękne uliczki z mnóstwem knajp, zniszczone kamienice, które mają ochotę rozpaść się na waszych oczach. Place budowy obejmujące kilka przecznic oraz liczne bazary, na których można kupić chyba wszystko. Restauracje z kuchnią tradycyjną, albo takie specjalizujące się w kuchni fusion. A wszystko to popijecie pysznym winem, czaczą lub lokalnym piwem kraftowym. Dużo mniej podobała mi się tym razem Stepancminda. Zupełnie nie dało się wskrzesić nastroju sprzed trzech lat. Dodatkowo okolice Cminda Sameba zamieniły się w wielki plac budowy, a do samego kościółka niedługo będzie można dojechać asfaltową drogą. Nie wiem kto wpadł na ten pomysł, ale to ostatni moment kiedy parking obok tego prawosławnego klasztoru nie jest jeszcze zapełniony samochodami. Dodatkowo trudno porównywać wycieczkę w marcu i tegoroczną, która miała miejsce w sierpniu. Oczywiście zdawaliśmy sobie sprawę, że turystów będzie zdecydowanie więcej. Jednak wydaje mi się, że po prostu z każdym rokiem jest tu coraz ciaśniej, co ma niestety wpływ na zachowanie autochtonów. Niestety poza wspólnymi tańcami na głównym placu Wolności w Tbilisi, nie udało się doświadczyć gruzińskiej sympatii, w której zakochaliśmy się trzy lata wcześniej. Dlatego szczerze polecam odwiedzić Gruzję jak najszybciej. Bilety z Warszawy w dwie strony można zakupić już za 118 złotych.